12 Temmuz 2012 Perşembe

kelimeleri olmayan bir hikaye.


"... ve kelimeler tükendi, cümleler zaten çok önceden tükenmişti. Ama bu sefer hüzünden, umutsuzluktan değil. Aksine umuttan ve mutluluktan. Ben bu satırların yazarı, ben İbrahim Bey, ben başkalarının hikayelerinin kahramanı, ben yolu seven yola çıkamayan ben artık kendi hikayemin peşinden gidiyorum. O hikayenin sürüklediği yollara çıkmaktan korkmuyorum. Ben ki bir zamanlar hüzünle beslendiğini sanan ben üçbinikiyüzonyedibuçuk santimetreküpe dünyayı sığdırabilecek birini tanıyorum artık, bütün çocukluğum, gençliğim ile birlikte kendimi onda görüyorum. Başkalarının hikayesi bitti! Bu hikaye artık İbrahim Bey'im hikayesi, bu hikaye benim hikayem. Günlerce yağan yağmurun ardından dağılan bulutların ve açan güneşin hikayesi., bulutlara bakmayı seven çocukların hikayesi, gökyüzünü bir kutuya sığdırabilenlerin hikayesi. Kelimelerin gücüne inanılmasına rağmen, kelimeler olmadan da hikaye yazılabileceğini göstermek için yazılacaktır veya aktarılacaktır, çünkü hayat kelimelerle, haritadaki kırmızı çizgilerle ve zamanla sınırlandıralamayacak kadar geniş, alabildiğine geniş. Yazanlarına mutluluk, okuyanına umut vermesi adına okuyucusuna adanmıştır..."